Voor alle blues liefhebbers uit de lage landen is het een heuglijk feit dat er terug een editie is van Moulin Blues na 2 jaar van blues stilte. Nieuw is de locatie die 1 km is opgeschoven en er bij aankomst beeldig bijligt, een garantie op de toekomst. Triestig nieuws is het overlijden van mede oprichter Fons Daamen. Hij was hét uithangbord, tegelijk één van de medeoprichters en programmators van het festival, we zullen hem missen. De editie van dit jaar is aan hem opgedragen en morgen heeft nog een plechtigheid plaats, waarover later meer.

Dynamite Blues Band wonnen in 2018 de Dutch Blues Challenge en werden het jaar daarop afgevaardigd voor de European Blues Challenge waar ze 3de eindigen. Het heeft hun sindsdien geen windeieren gelegd, hun laatste 3de album ‘Medicine’ is een aanstekelijk brouwsel en uitermate geschikt om deze 35e editie af te trappen. Frontman / zanger/ bluesharpist Wesley van Werkhoven en gitarist JJ van Duijn gaan geweldig te keer op harp en gitaar en voeren de reeds talrijk opgekomen bluesfans in geen tijd naar de blues hemel. Het opzwepend en opwindend mondharmonica werk in combinatie met JJ’s puntig snarenwerk doet de tent op zijn grondvesten daveren. Opwindend, dampend, rauw, smerig en explosief is het spul dat TDBB opdient. Het publiek gaat volledig uit de bol en er komt nog een bisronde met “She’s Dynamite” dat eens te meer bewijst dat ze hun groepsnaam niet gestolen hebben. ‘Automatic’ mag deze uitzinnige bluesparty afronden.   

Inmiddels is in het nabijgelegen Moulin Blues café Ticket West aan hun optreden begonnen. Ticket West tekent voor Nederlandse West Coast blues rond de broers Pascal en Walter Wilhelm. Walter is de bassist en de zang wordt verzorgd door diens broer gitarist Pascal Wilhelm. Zijn manier van spelen vormt de bepalende sound van deze band. Op het podium worden ze bijgestaan door drummer Kees van Herk én door twee speciale gasten: Roel Spanjers op orgel/piano en harpist Thomas Toussaint, niet van de minsten! Het sprankelende pianospel en weergaloos orgelspel van orgelist Roel Spanjers is een sterke troef. Heel wat uptempo werk komt uit hun succes album ‘Cab Driving Man’ maar er is ook nieuw werk zoals het ingetogen “We Bury A Friend Today” een ode aan goede vriend Klaas Vermeulen, een traag nummer met indringend orgelspel van Roel Spanjers, mooi. Een tweede gast komt erbij, niemand minder dan gerenommeerd harpist Thomas Toussaint die naast krachtige uithalen ook de zang voor zich neemt in het olijke “14 Dollars In The Bank”, een leuke blues shuffle met solo’s van Roel en Pascal. Zij spelen ook klassieke Chicago Blues, ik meen “There ain't No Use to Keep on Hanging Around” (Irving Jones) te horen vooraleer ik terug naar de overkant ga voor een nieuwe artiest op het Hoofdpodium.

Een leuke verrassing is de Britse Jamaicaan Errol Linton die al 30 jaar in en rond het Londense Brixton het mooie weer maakt met zijn aanstekelijke mix van Chicago Blues en Reggae. Zijn 4-koppige begeleidingsband bestaande uit gitarist Richey Green, bassist Lance Rose, Petar Zivkovic (piano toetsen) en drummer Gary Williams is goed op mekaar ingespeeld en voelt Linton’s zang en moves moeiteloos aan. Hun speelse doch gevatte speelwijze geeft Linton alle ruimte om zijn songs ongedwongen uit zijn mouw te schudden. Pas bij het vierde nummer “Packing My Bags’ gaat Linton de ska tour op met een tussenstop voor een stukje dub. Heel leuk! Linton’s mondharmonicaspel, de gitaarlicks van gitarist Richey Green en Williams onconventioneel drumspel zijn een lust voor oog en oor. Linton switcht relaxed van de ene stijl naar de andere. Zijn unieke mix van blues, ska, funk en soul zorgt voor amusante cover versies van klassiekers als Mistery Train (Junior Parker), Raining In My Heart (Irma Thomas), Wallking By Myself (Jimmy Rogers) en Grits Ain’t Groceries (Little Milton). Dit uurtje vliegt voorbij en laat eenieder met een glimlach om de lippen achter. Blues met een knipoog het moet kunnen, leuke verrassing.
Uit de setlist: City Blues/ Hoodoo Man/ Break Em’ Down/ Paen last cking My Bags/ Mistery Train (Junior Parker)/ So Many Women/ Wallking By Myself (Jimmy Rogers)/ Raining In My Heart (Irma Thomas) / Fools for Love/ Grits Ain’t Groceries (Little Milton)  Encore : Flip Flop And Fly Right/ 3.44 In The Morning

Trainman Blues (Moulin Blues café) is het blues project van de Ierse singer songwriter Richard Farrell en de Deense producer/ bassist Laust Nielsen. Hun debuut album won Best Blues Album bij de 2018 Danish Music Awards. Hun tweede album ‘Shadows And Shapes’ werd overal laaiend onthaald en won niet alleen de Best Blues Album award maar ook de award voor beste live band. Hun nieuw album is een live album ‘Live At The Station’ waaruit heel wat nummers geplukt worden. Trainman Blues brengt hun eigen vintage rauwe mix van blues, soul en funk. “Spice Of Life” is zo’n nummer dat bekoort door het vintage surfgeluid terwijl de stem van zanger/gitarist Richard Farrell mij wat doet denken aan het timbre van Roger Chapman. Ik hoor hier veel te weinig van want het is alweer tijd voor de act op het Hoofdpodium maar ik ga hier beslist nog naar luisteren.

Laurence Jones is de nog immer jonge Britse gitaargod, inmiddels 30 jaar. Hij is reeds op heel jonge leeftijd, vanaf zijn 7de door de muziekmicrobe gebeten en later als tiener blijft hij actief als muzikant in bands. Sinds 2012 maakt hij albums die mekaar snel opvolgen met ‘Laurence Jones band’ uit 2019 als zijn vierde en laatste. Zijn albums zijn niet onaardig en missen wat maturiteit maar het is live dat Laurence Jones potten breekt en zijn gitaarspel ten volle kan ontplooien. In het Verenigd Koninkrijk is Laurence Jones een grote maar ook hier in Nederland is zijn ster met elk optreden rijzende: zijn ongedwongen bluesrock en dito gitaarspel nemen iedereen mee.  Laurence Jones staat voor een full tilt blues band bestaande uit Laurence Jones (zang/ gitaar), Bennett Holland (back. vocals/keyboards), Jack Alexander Timmis (basgitaar) en Samuel Jenkins (drums).In September staat zijn nieuw album in de stijgers. Daaruit krijgen we al een goeie selectie. Het nieuwe “Anywere With Me” wordt gedragen door een loeiende Hammond en stevig gitaarwerk. Jones is door zijn ontspannen uitstraling zowel de guitarman als de showman. Mede door zijn sympathieke voorkomen (baardje, snor, zwart t-shirt met armen ontbloot, steeds met de glimlach om de lippen) krijgt Jones in geen tijd de hele tent mee, het publiek eet uit zijn hand. “Can’t Keep From Loving You” start met handen klappen in de lucht. Dit is rocking blues met een laaiend Hammond orgel, rechttoe rechtaan a la Status Quo waarmee Jones tot voor kort heeft getourd. Vormde blues tot voor kort de hoofdmoot van het repertoire dan wordt zeker met het nieuwe album verbreed naar een groter publiek met een veelheid aan stijlen. “Don’t Need No Reason” heeft een funky intro maar wordt uptempo bluesrock. Holland’s Hammond is alom tegenwoordig met opwindend spel die het gitaarwerk van Jones wijds en overweldigend laat klinken waarna Jones verder gaat met snijdende solos. “Thunder In The Sky” is Jones ten voeten uit, een emotionele slow blues: gitaar intro, een snijdende gitaarsolo die de pijn onderschrijft, zijn gezichtsuitdrukking die vergaat van de pijn naar crescendo fantastisch gitaar spel, speelt uit en lacht. De klassieker “Walking By Myself” met de onsterfelijke uitroep “You Know I Love You, You Know It’s True” laat Moulin Blues meedeinen op een zware bluesgitaar riff versterkt door een alle registers open draaiend orgel. Heerlijk! Bij “Stop Moving The House” gaat het rock ‘n’ roll uptempo, good times ritmes, met een puntige gitaar solo en een rollende piano sound is het heupwiegen en dansen.
Laurence Jones is de eerste grote naam van de dag die heel de tent in beweging krijgt met massaal applaus. Laurence Jones en zijn kompaan Bennett Holland weten tot op het eind de sfeer en de aandacht vast te houden met respectievelijk blisterende gitaasolo’s en orgel solo’s geruggesteund door een strakke ritmesectie. “Fool’in Me”, “Tonight” en tot slot “Before you accuse me” laten een uitermate enthousiast publiek achter.
Uit de setlist : Anywere With Me/ Can’t Keep From Loving You/ Don’t Need No Reason/ Thunder In The Sky/ Walking By Myself/ Stop Moving The House/ Foolin’me/ Tonight/ Before You Accuse Me 

In het aanpalende Moulin Blues café is het gumbo time. Gumbo Kings zijn een 5-koppige Nederlandse band, rond zanger harmonica speler Boy Vielvoye en gitarist zanger Marc Janssen.  Hun mix van New Orleans, delta blues en oude Memphis soul is een zelfontworpen recept dat op hun EP een kruidig en krachtig brouwseltje oplevert. Op dit eigenste Moulin Blues podium wordt het mengsel met veel verve aan de man gebracht. Het is onmogelijk stil zitten bij dit zowel vintage als eigentijds blues geluid. De nieuwe single “Changes Somehow” is weerom een smaakvol gerecht klaargemaakt met eigenzinnigheid en N.O. spirit.

Kokomo Kings samengesteld uit leden uit Zweden en Denemarken hebben op menig Belgisch en Nederlands blues festival hun sporen reeds verdiend. Ze stonden in het verleden al op Moulin Blues, Hookrock, .. Hun doorzetting en ijver leverde tot nu toe vier uitstekende langspelers op met een aanstekelijke mix van 50’s swing en 60’s rock ‘n’ roll. Hun laatste wapenfeit ‘Drive-by Love Affair’ is weerom een schot in de roos. Gitarist van het eerste uur Ronni Boysen is sinds dit jaar gestopt met touren en is vervangen door gitarist Waldemar Skoglund. De band bestaat uit zanger / gitarist Martin Abrahamsson, (contra)bassist Magnus Lanshammar, gitarist Waldemar Skoglund en drummer Daniel Winerö. In de rumoerige grote tent van het Hoofdpodium hebben de Kokomo Kings aanvankelijk wat moeite om iedereen mee te krijgen. Zanger gitarist Martin Abrahamsson is niet direkt een charismatisch frontman maar wel een goed zanger. Naarmate de set vordert gaan hun korte en krachtige songs erin als koek, geraakt de band volledig onder stoom en staat elke bluesfan aan het shaken. Kokomo Kings hebben zich door hard werken (vier uitstekende albums op rij ) en geloof in eigen kunnen opewerkt tot wellicht de beste Europese blues partyband als het gaat om 50’s swing en 60’s rock ‘n’ roll. Dit klein overzicht doet me nog watertanden en dit alles aan een hels tempo. Zo lijkt “Too Good To Stay Away” op een vroege versie van Tulsa Time (Eric Clapton), “I Thought I Was A Patient Man” is gewoon leuke R&B en “Fighting Fire With Gasoline” is gedaan voor je het weet. Van 50’s country “Pillow Of Gold” naar “Jump Like A Chicken” met 50’s swing, rock & roll duurt maar even. “She’s Shaking Up A Storm” laat een ander puntig gitaargeluid horen in de stijl van The Seatsniffers terwijl de bassist hetzelfde basloopje aanhoudt. “The Rich Man’s Pocket” is blues, Elmore James stijl, 12 maten blues. “A Drive-By Love Affair” is puur Chuck Berry voorzien van verschroeiende puntige gitaarsolo’s. Het is al dansen en shaken. Stilstaan gaat niet, gejuig en gejoel alom. “Fooled By The City Lights” is opnieuw Chuck Berry gewijs swingen inclusief een papiermachine met dollarbriefjes. Het dak moet er af. Kokomo Kings mogen/moeten uiteraard bissen en doen dat nog met twee uitschieters. “Girls I’ve Never Kissed” heeft een lekker meezingbaar refrein in “I Don’t Care As Long As I Have You” en klinkt eens te meer kort en krachtig, R&B met scherpe puntige gitaarsolo’s. Bij “The River Turned To Steam” à la Fabulous Thunderbirds gaat het dak er een laatste keer af: stomende boogie, ontketende R&B. Topoptreden!
Uit de setlist: Too Good To Stay Away/ I Thought I Was A Patient Man/ Fighting Fire With Gasoline/ Pillow Of Gold/ Jump Like A Chicken/ She’s Shaking Up A Storm/ The Rich Man’s Pocket, A Drive-By Love Affair, Heatwave/ Fooled By The City Lights/ Encore : Girls I’ve Never Kissed/ The River Turned To Steam

Direct aansluitend in het Moulin Blues café start met een dik kwartier vertraging “all the way from Austin Texas” het duo Lindsay Beaver & Brad Stivers. Beide artiesten kennen mekaar al lang maar het is pas sinds kort dat zij gezamenlijk een album ‘Lindsay Beaver & Brad Stivers’ hebben opgenomen. Het is een ongedwongen bluesrock album met The Fabulous Thunderbirds als grote invloed vermengd met de soulvolle vocalen van Lindsay Beaver. Beaver die normaal achter de drums zit, start haar optreden samen met Stivers beiden op gitaar. Zij worden begeleid door twee leden van de Ragtime Rumours, Sjaak Korsten op drums en gitarist Thimo Gijezen die vandaag de basgitaar bespeelt. We worden getrakteerd op een fikse portie rauwe gitaarblues. Vooraleer Lindsay achter de drums gaat zitten staan beiden samen vooraan op gitaar. Brad lijkt de prominente gitarist te worden maar Lindsay moet niet onder doen. Samen brengen ze vooral een aantal trage blues songs “I Believe” en “Should I Ever Love Again” waarin ze hun skills demonstreren. Lindsay kan krachtig uithalen met haar stem en speelt bovendien geweldig gitaar. Naarmate het optreden vordert vullen Brad en Lindsay mekaar steeds beter aan en spelen samen solo’s. Dat verloopt moeizamer wanneer er een nieuw samengestelde groep op het podium aantreedt. Lindsay gaat achteraan aan de drums zitten en extra gitarist Tom Janssen (ook al van de RR) en harpist Thomas Toussaint komen erbij. Sjaak heeft de plaats moeten ruimen voor Lindsay. Hoe dat afloopt en hoe hun tweede set is verlopen heb ik niet kunnen zien want inmiddels is James Hunter aan zijn set begonnen op het Hoofdpodium.

Het is zeer rumoerig in de tent en dit komt de fijn gearrangeerde retromuziek van de James Hunter Six niet ten goede. Hunter is echter een zeer professioneel zanger/gitarist en hij concentreert zich volledig op zijn zang die doorheen de jaren heel typisch is met een aparte crooner stem gelardeerd met maniërismen en kreetjes. James Hunter nu 59 jaar oud heeft er reeds een heel lange carrière opzitten van meer dan 30 jaar.  Ik herinner mij een optreden in 1987 op het BRBF in Peer met zijn toenmalige groep Howlin’ Wilf and The Vee-Jays. Even later ging hij solo en was hij ook o.m. te gast in het Crossroads Café in Antwerpen in 1997 aan het begin van zijn solo carrière. Die kreeg een boost van niemand minder dan Van Morrison die hem even later inlijfde bij zijn band. Van Morrison noemde hem toen al “one of the voices and best kept secrets in British R&B and soul”, een lovend citaat dat hem nog jarenlang krediet zou geven. Na deze onderbreking start hij in 2006 zijn solo carrière terug op met het zeer succesvolle album ‘People Gonna Talk’. In 2008 is er na ‘The Hard Way’ de naamsverandering naar The James Hunter Six. Ondanks carrière onderbreking en regelmatig een wissel van label slaagt JH erin om zich telkens opnieuw te profileren. In 2013 neemt hij voor Universal ‘Minute By Minute’ op in productie van Bosco Mann, bassist van de Dap-Kings. Die connectie zal hem geen windeiren leggen. Want in 2016 maakt hij zijn debuut ‘Hold On! bij het legendarische Daptone label, bekend van wijlen soulgrootheden als Sharon Jones en Charles Bradley met als hoogtepunt zijn 4de en laatste album voor Daptone ‘Nick Of Time’ (2020). James Hunter slaagt er alweer in om zijn carrière een boost te geven met in sé dezelfde muziek die hij bijschaaft en zijn sound perfectioneert met uitstapjes naar calypso, rumba & jazz. Kers op de taart is dit jaar ‘With Love’ zijn eerste compilatie ever, zij het alleen van zijn Daptone materiaal aangevuld met enkele vroegere nummers. James Hunter is een soulvolle crooner die je met zijn stem terugvoert naar een tijd, de vroege 50’s toen romantiek en swing nog heel gewoon waren. Zijn soms krakende stem heeft doorheen de tijd wat meer gruis gekregen en zijn typische manier van zingen met langgerekte uithalen en hoge kreetjes vooral aan het eind van een nummer zijn zijn handelsmerk geworden. Elk nummer heeft wel iets aanstekelijks waardoor je al uitkijkt naar het volgende nummer. Hunter’s stemfraseringen, de warme combinatie van bariton- en sopraansax, het hoge swing gehalte, het zoemende orgel, het relaxte ritme, een mooie soulballade, de latin groove, 50’s R&B swing,  Hunter’s efficiënte gitaarspel zijn even zoveel schakels voor een perfect retro geluid.    
Uit de setlist: I Don’t Wanna Be Without You/ Carina/ Nick Of Time/ How ‘Bout Now/ Never/ Minute By Minute/ I Can Change Your Mind/ Something’s Calling/ Talkin’ Bout My Love

Ingevolge het wegvallen van Rick Estrin & The Nightcats en een verschuiving in het programma, is het Vlaams/ Waalse Boogie Beasts ineens afsluiter van de eerste festivaldag op het Hoofdpodium. Dit is een eer die hen 3 jaar geleden bij de laatste editie ook al te beurt viel maar dan als opener van het festival. De band heeft intussen niet stil gezeten en een 3e album ‘Love Me Some’ (2021) uitgebracht samen met nieuwe gitarist Patrick Louis waarbij hun handelsmerk de trashboogie wordt aangelengd met aanstekelijke dreunende bluesrock. The Black Keys, The White Stripes zijn invloeden maar Boogie Beasts gaan een stap verder in het uitdiepen van hun sound door hun samenwerking met topproducer garagerockfenomeen Jim Diamond. Boogie Beasts bestaan al 10 jaar uit zanger/gitarist Jan Jaspers, harpist Fabian Bernardo en drummer Gert Servaes, aangevuld met de nieuwe gitarist Patrick Louis die een duidelijke inbreng heeft in de nieuwe verbrede sound. Uit dat nieuwe album is “Get me out of here” een eerste wapenfeit, gespierde bluesrock met powerriffs. I got “Trouble” all over your face klinkt vertrouwd alsook “Night Time Hero” dat aangevuurd met handgeklap gevolgd door een verschroeiende slide gitaar solo en harp solo de tent doet daveren. “Howl” is een speciaal nummer voor de band, opgenomen in april 2020 tijdens de eerste lockdown. Jaspers draagt het op aan Fons, een triestig nummer met ook hoop. Het wordt een donker nummer geënt op een zware bluesriff, hitsige harmonica uithalen en emotionele zang. “Grinnin’ In Your Face” van Son House is het soort dreunende bluesrock waarmee Boogie Beasts goed uitpakt met de 2e gitarist als zanger. “Bring It On” en zeker het catchy “Favorite Scene” zijn het soort moderne blues tunes waarmee Boogie Beasts zeker een nieuw publiek gaan aanboren vergelijkbaar met ZZ Top tijdens hun commerciële heropstanding begin jaren 80. Aan de reacties hier te horen zit het wel snor. Hun aanstekelige met boogie geïnfecteerde garage- en bluesrock gaat er op dit late uur nog vlot in. Ik heb me goed geamuseerd. Het is goed geweest voor vandaag. Ik kijk al uit naar de dag van morgen.

Marc Buggenhoudt

Foto © Walter Wouters

Foto © Walter Wouters